Becky

Sabahın ışıkları gözümü kamaştırıyordu. Gözlerimi bir kaç kere kırpıştırdıktan sonra açtım. Pencere açık kalmış. Güneş bütün odayı aydınlatıyordu. Kafamı sağa çevirdim. Biricik aşkım Taylor henüz uyanmamıştı. Bu gün evliliğimizin ikinci günüydü. Şimdi soracaksınız madem yeni evlendiniz neden balayında değilsiniz? Balayında değiliz çünkü o kadar zengin değiliz. Ona güzel bir kahvaltı hazırlamak istedim. Nasıl olsa bu gün pazar günüydü. Pembe önü dantelli geceliğimin sabahlığını giyindim ve mutfağa girdim. Küçük tahta masanın üzerine açık mavi bir masa örtüsü serdim. Dolaptan salamı çıkarıp bir kaç dilim kestim ve yeşil renkli tabağa koydum. Daha sonra yumurta kızarttım. Taylor çok severdi yumurtayı. Peynir ve diğer yiyecekleri de masaya yerleştirdikten sonra kendi ellerimle ona portakal sıktım. Portakalları sıkarken birden yanağımda sıcacık bir dudak hissettim. Bu Taylor'du.
"Günaydın" dedi.
"Günaydın" dedim ve dudağına yapışıp onu öptüm. Onu sonsuza kadar öpebilirdim. Çünkü onu sonsuzdan bile daha çok seviyordum. Sarı ve siyaha kaçan saçları ensesine kadardı ve dağınıkken çok tatlı gözüküyordu. Masmavi gözlerini bana kilitlemişti. Arasını dönüp masaya baktı.
"Vay karım neler hazırlamış bana?" dedi ve dudağıma bir öpücük kondurup lavaboya geçti. Bende bu sırada sıktığım portakal suyunu sürahiye koyuyordum. Evimiz kutu gibiydi ama önemli olan şuydu ki : Biz çok mutluyduk! Yüzünü yıkadığını gelen su sesinden anlamıştım. Gelip masaya oturdu ve bende karşısına oturdum. Ondan gözlerimi alamıyordum. Biz yemeğimizi yerken birden telefon sesi geldi. Bu Taylor'un telefonuydu. Onun telefonu olduğunu çalan flüt sesinden anlamıştım. Müziği çok seviyordu ve müzik konusunda çok zevkliydi. Kalkıp telefonunu odadan aldı.
"Alo. Tabi ki hemen geliyorum." dedi ve telefonu kapattı. Yanıma geldi ve yanağıma bir öpücük kondurdu.
"Aşkım gitmem gerek. Şirkete bu gün reklam ajansları gelecekmiş." dedi. Ben tabi ki üzülmüştüm fakat onu üzmek istemedim.
"Tabi aşkım." dedim. Yanağıma bir öpücük daha kondurdu ve
"Teşekkür ederim seni çok seviyorum. Gidip giyinmeliyim" dedi ve odaya gitti. Bende kendi kahvaltıma devam ettim. İçimde bir burukluk hissediyordum. Sanki kötü bir şey olacakmış gibi. Kahvaltımı bitirmiştim. Kalkıp ellerimi yıkadım, dişlerimi fırçaladım ve odaya girdim. Saçlarını tarıyordu. Kollarımı boynuna sardım ve :
"Bu gün gitmezsen olmaz mı aşkım?" dedim.
"Olmaz bir tanem gitmem gerek." dedi. Çıkarken ona siyah şu iş adamlarının taşıdığı çantasını verdim. Beni son bir kez öptü ve çıktı. İçimdeki kötü his daha da artmıştı. Kafamı dağıtmak için dvdlerden ilk elime geçeni taktım ve koltuğa uzandım. Filme bakmıyordum bile. Bir ara çok güzel bir müzik çaldı. Dinlendirici bir müzik. O müzikle beraber sızıp kalmışım. Telefonun çalmasıyla uyandım. Gözlerimi ovuşturduktan sonra ayağa kalkıp telefonumu açtım.
"Alo?" Birden bütün vücuduma bir ürperti geldi. Çünkü telefondaki kişi ağlıyordu.
"Renesmee sana bir şey söylemeliyim ama öncelikle sakin ol ve bir yere otur. Ben Amedsia." Amedsia Taylor'un en küçük kardeşiydi. Koltuğa oturdum.
"Ne oldu söyle." dedim.
"Bak sakin ol tamam mı?" Bunları söylerken ağlıyordu. Bağırark:
"Lanet olsun. Ne söyleyeceksen söyle artık." dedim.
"Taylor... trafik kazasında öldü." dedi. Bir kaç saniye olduğum yere mıhlandım. Olanları idrak etmeye çalışıyordum. Taylor ölmüştü. Biricik aşkım. Hayatımın anlamı ölmüştü. Telefondan sesler geliyordu ben ise cevap veremiyordum. Ve birden yere yığıldım.

Gözlerimi açtığımda bir hastahane odasındaydım. Neler olduğunu hatırlamaya çalışıyordum. Evet Taylor ölmüştü. Olayları yeni yeni hatırlıyordum. Taylor ölmüştü... Bu acıyla ömür boyu yaşayamazdım. Kalkıp hemen üstümü giyindim. Amedsia'nın arabasının anahtarları sehpanın üzerindeydi. Alıp hemen bahçeye koştum. Koridorlarda kimse yoktu. Çünkü akşam olmuştu. Hemen arabaya bindim ve kontağı çalıştırdım. Arabayı geçen yaz Taylor'la gittiğimiz nehre doğru sürdüm. Çok hızlı gidiyorum. Arabanın göstergesi yüz yirmiyi gösteriyordu. Nehire yetişmiştim. Arkamda ağaçlar vardı. Şelalenin önne geldim ve bağırmaya başladım.
"Taylor. Taylor neredesin? Beni bırakamazsın hani hep yanımda kalacaktın? Hani hiç beni bırakmayacaktın?" dedim ve yere çöküp ağlamaya başladım. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Bu olamazdı. O ölmüş olamazdı. Hayır o ölmüş olamazdı. Birden ne yapacağıma karar veremedim ve yere yumruklarımla vurmaya başladım. Ben onsuz yaşayamazdım. Yaşamayacaktım da zaten. Şelalenin önüne geldim ve gökyüzüne baktım.
"Sen beni bıraktın ama ben seni bırakmayacağım." dedim. Gülüşü birden kulağımda çınladı. Ve en son evden çıkarken söylediği cümle. Seni seviyorum... Bu acıya daha fazla katlanamazdım. Şelalenin dibine geldim ve atladım. O an neler hissettiğimi hiç kimse bilemezdi. Şelalenin içine düştüğüm anda kafamı taşa çarptım ve bilincimi kaybettim. Artık hiçbir şey hissetmiyordum. Çünkü ölmüştüm...