Lorelei Schwartz

"Crucio!" Tıslar gibi çıkmıştı Mischa'nın sesi. Karşısında duran kadını tanımıyormuşçasına hareket ediyordu. Kadının vücudu kasılırken Mischa'nın gözlerinde bundan duyduğu mutluluk baş gösteriyordu. Kindar bir mutluluk bulutu kaplamıştı adeta gözlerini. Kadının acı dolu çığlıkları artmaya başladığında kahkahalarla büyüyü sürdürmeye devam ediyordu. Bundan zevk duyduğu her hallinden belliydi. Büyüyü kestiğinde kadın teşekkür ettiğini söyler gibi bir şeyler mırıldandı. Mischa ise buna aldırmadı. İnce ve uzun asasını kaldırdı, yüzünde oluşan gülümsemeyle birlikte kadının gözlerinin içine baktı. Kadın sadece susuyordu. Buğulu gözleriyle Mischa'ya onu sevdiğini söylüyordu ama Mischa'nın umurunda bile değil gibiydi bu. Dudaklarını açtığında her şey için çok geçti. "Avada Kadavra!"

Mischa yatağından fırladığında gece yarısıydı. Annesini o öldürmüştü. Hem de çok kötü bir şekilde öldürmüştü. Gözlerinden akan yaşlara engel olamıyordu. Hıçkırıklara boğulmamak için ağzına bastırdı ellerini. "Mischa..." Annesinin pürüzsüz sesini duyduğuna sevinirdi belki, bu kâbusu görmeseydi. Kafasını sağına çevirdi, sonra soluna. Hiçbir yerde yoktu. Başını tekrar önüne eğdi. Gözlerinden akan yaşları silerek kendi kendine konuşmaya başladı. "Bu sadece bir kâbus Mischa, sadece bir kâbus.", "Mischa..." Sesin yukarıdan geldiğini anladığında tavana baktı. Annesi orada öylece duruyordu, bir kedi misali. Mischa'nın korkudan açılmış gözleri titrek nefesiyle birlikte bir korku filmini andırmakla kalmıyor adeta yaşatıyordu. Çığlık atacağını anladığında ağzını kapattı elleriyle, tekrar. Ama bu boğazından yükselen çığlık kırıntılarını engellemeye yetmiyordu. Yatağından fırladığı gibi uzaklaştı annesinin bulunduğu yerden.

Yatağına baktı, tekrar tavana. Annesi gitmişti. Yan yatakta mışıl mışıl uyuyan Roncelvalles'e baktı. Sarı saçları dağılmıştı. Her ne kadar sakin olsa da uyurken deli gibi yatıyordu, bazen. Mischa her şeyin bittiğini sanıp yatağına döndüğünde annesi ona iğrenç bir şekilde gülümsüyordu. İntikamını almak istiyormuş gibi bir hali vardı. Komedinin üzerindeki asasını aldığında bacakları geri geri gitmeye başlamıştı, Mischa'ya sormadan. Nefes alış verişi derinleşirken önünü döndü. Adımları hızlanırken nefesini kontrol edemiyordu artık. Sönmeye yüz tutmuş şöminenin yanından geçerken ateş isyan edercesine çıtırdıyordu. Mischa’nın korkudan buğulanmış mavi gözleri ateşe kaydı. Annesinin yüzüyle karşılaşacağından habersizdi. Bir anda durdu olduğu yerde. Annesi ateşin içinden süzülerek çıkarken Mischa yutkunmakta zorlanıyordu. Boğazında kalmış olan hıçkırık kırıntısı yükseldi çığlığa benzer bir şekilde. Kimsenin uyanmamış olması için küçük bir dua gönderdi tanrıya. Annesi ona süzülerek yaklaşırken Mischa kalbinin fırlayacağından korkmaya başlamıştı. Soluk tenli hayalet Mischa’ya öfke ve nefret karışımı bir duyguyla bakıyordu. Açık sarı saçları ara ara dalgalanıyordu. Mavi gözlerini kısarak Mischa’nın yüzüne yaklaştı. Kafasını sağa sola indirerek nefretle tıslıyordu. “Be- Benden ne- ne istiyorsun?” Kekeleyerek konuştuğundan pek bir şey anlaşılmıyordu. Hayalet yok olmaya yüz tutmuş sesiyle kahkaha attı. Mischa artık yanaklarından süzülen yaşları tutamıyordu. Yanaklarında iz bırakmak istercesine ilerliyordu parlak su damlaları. “Beni sen öldürdün. Ancak ölümün ruhumu rahat ettirir.” Hayaletin fısıltılı sesi onu daha korkunç yapıyordu. Mischa nefes nefesiydi. Sanki maraton koşusundaydı ruhu. Ölümüm her şeyi düzeltir. Bu saçma düşünceyi kafasından silmek için ne kadar uğraşsa da olmuyordu.

Ölüm… Beki de her şeyin çözümüydü. Annesi sarı saçlarını savurarak bir kahkaha daha attığında Mischa’nın ona odaklanması kaçınılmaz bir şeydi. Hayalet ona öylece bakıyordu, iğrenç bir şekilde. Başının dönmeye başladığını hissettiğinde hayaletin alaycı sesini duydu. “Beni sen yarattın Misha.” Onu ben mi yaratmıştım? Neden bahsediyordu bu lanet hayalet? Büyükannesinin cümleleri beyninde yankılanırken her şeyi daha iyi anlamaya başlamıştı. “Annen hep hayaletler gördüğünü söylerdi. Sanırım hasta oluyordu.” Aslında o burada yoktu, Mischa bunları uydurmuştu. Evet, evet isterse onu yok edebilirdi. Düşüncelerini yüzünde oluşan gülümseme takip etti. Karşısında duran hayaletin gözlerine odaklandı. İçini görebildiği gözlerdi bunlar. Emir verir gibi bir ifade takınarak yutkundu. “Şimdi, kaybol, hemen!” Sesinde emir verici ton Mischa’ya ait değildi. Hayaletin, vücuduna yaklaşırken hissettirdiği hissin ne olduğunu anlamaya çalışırken Hayaletin kahkahalar eşliğinde içinden geçmesi her şeyi alt üst etmişti. Şimdi başı cidden dönüyordu. Midesinin bulantısını geçirmek için her şeyi yapabilirdi. Ellerini karnında birleştirdiğinde başı öne eğikti. Titreyen vücudunu sabit tutmaya çalışıyordu. “Ben buradayım.“ Sakin ses Mischa’nın yere yığılmasına neden oldu. Gerçeğe çok yakın bir kâbusun içindeydi sanki. Dizlerinin üstünde dururken asasını eline aldı. Titreyen parmakları asasını tutmaya çalışırken hayalete baktı. Çoktan önünde bitmişti lanet şey. Asasını kaldırdı ve aklına gelen ilk büyüyü etkili olmasını dileyerek fısıldadı. “Aura.”, “Inflatus.”, “Saxum Vertigo.”, “Glacius.”, “Yakarum Inflamary.” Son büyü söylerken ağlamaya odaklı bir ses çıkmıştı ağzından. Hiçbir şey işe yaramıyordu. Rüzgâr, ateş bu hayalete etki etmiyordu. Ellerini yere koyarak gözlerini susturmaya çalıştı. Bu zordu. Zaten başaramıyordu da. Hayalet kahkahalarla Mischa’nın etrafında süzülüyordu. Mischa dayanamıyordu artık. Ruhu acı çekiyordu.

Sarsılmaya başladığında ölmek istiyordu, sadece ölmek. Roncelvalles’in güzel yüzünü gördüğünde ağlamaya başladı. Bunlar bir rüyaydı, sadece bir rüya. Roncelvalles endişeli gözleriyle Mischa’yı izlerken Mischa etrafa bakıyordu. Aydınlık tavanda hayalet yoktu. Mavi yatağında ve yerdeki Ravenclaw armalı halıda her şey normaldi. Derin bir nefes verdikten sonra Roncelvalles’e bakarak gülümsedi. “Her şey yolunda mı?” Güzel ve akıcı ses tonunda biraz endişe biraz da korku kırıntılarına rastlamak mümkündü. Roncelvalles’e gülümseyerek her şey yolunda mesajı veriyordu Mischa. Roncelvalles’in arkasından uzanan solgun ve kibirle gülümseyen yüz ona her şeyin yolunda olmadığını belirtircesine fısıldadı. “Ben hala buradayım.”