Léonora Lynxie
 Mesaj Sayısı : 2
Kayıt tarihi : 15/08/10
 | Konu: OLL  Paz Ağus. 15, 2010 4:06 pm | |
| Ad- Soyad: Ola Léonora Lynxie.
Örnek Rp:
- Spoiler:
Dönüyor işte, yine dönüyor, hala dönüyor. Neden buradayım ben ve neden değişen bir şey yok burada? Benim
bile aklımı başımdan alacak denli kuvvetli melodilerle yankılanıyor
heybetli ve bir o kadar da kaba mimariye sahip yapı. Küçük, iki sıska
adamın bile yan yana geçmesine olanak sağlamayan, bir canavarın oyuncu
ağzını andıran kapısının önü benim küçük meleklerimle dolu. Her biri
kendilerini bana sunmak için, henüz farkında olmasalar da, en güzel
kıyafetlerini giymiş, yüzlerini boyamışlar. Yavaş adımlarla dizime anca
geldiği halde oldukça ürkütücü bir görünüme sahip altın varaklı çitlerin
yanından geçerlerken, yalanlarını adeta duyurum oyunbaz ruhlarının.
Canavar ağzının hemen yanında, çıkışta geri almak üzere bıraktıkları pis
sıvıyı kokluyor, nefreti görüyor, kıskançlığı ise tadıyorum. İnce bir
çizgi halini almış dudaklarım hafifçe yukarı kıvrılıyor. İşte, bu! Kızıl
kısacık, samanı andıran saçlarıyla hep dikkatimi o yöne çevirmişti.
Dengesiz adımlarla hopluyordu annesi olduğunu tahmin ettiğim kadının
yanında. Küçük velet, annesinin tüm sus işaretlerine rağmen şarkılar
söyleyerek koşuşturuyor tanrının evinin geniş bahçesinde. Minik burnunun
yanlarına rasgele dökülmüş simler gibi parıldayan çilleri çekti beni
kendine. Yalancı soydaşları gibi değildi o, çocukluğun verdiği elmas
parlaklığı ve saflığıyla dolup taşıyordu. Elle tutulabilecek kaçar yoğun
insan sevgisi minik gözlerinden okunuyordu. Org seslerinin göğü
yıkadığı bu yer sırf onların, bir zamanlar benim de aralarında olmaktan
nedensiz gurur duyduğum saf ve acizlerin, değil; benim gibi cehennem
ateşiyle dans etmeye hazır bir varlığında evi.
#
“Bayan, köpeğimin burada olduğunu söylemiştiniz.” Diye
mırıldandı oğlan. Hala uysal bir kuzu gibi peşimden gelirken. Evet,
anlamında salladım başımı. Yalan söylemekten hiç hoşlanmıyorum hele ki
saflığından yaralandığım minik bir çocuksa yaptığım ve yapacak olduğum
şeyi sorgulama ihtiyacı yüzünden, vicdan azabı çekiyorum. Gözlerimi,
yuvalarında bir o yana bir bu yana hareket ederken, yosun rengi küreler
birden boşluğa düşüyor. Her şey değişmiş. Eskiden olduğu gibi ortalıkta
gezinen uyuz köpekler ya da katiller yok. Bekçinin oldukça konforlu
kulübesi, hatırladığım ahşaptan yapılmış derme çatma böcekli çadırı gibi
değil. Etraf ne çürümüş et kokuyor ne de yıldızlı gecelerde burada
keyif yapmamı engellemiş olan idrar kokusu var. Bir deliğe tıkılmış iki
ceset yok, yağmurun doğayı yıkadığı her gün mezarlardan pörtleyen
bedenlerin izleri görünmüyor çimle örtülmüş zeminde. Tek tük papatyalar
bile var. Buraya gelmeyeli uzun yıllar oldu, ölümün tatlı kokusunu
ciğerlerime doldurduğum an boğazımda oynaşan kelebeklerin hazzını
yaşamadığım kocaman bir 15o yıl. İlk kez 14 yaşında olduğum günlerden
birinde de aynı yerdeydi, demir direklerle korunan mezarlık. Annemle
beraber ilk mezarlığa geldiğim günü hatırladım. Sarı saçlarını ensesinde
toplamıştı o günde her zaman yaptığı gibi. Elindeki büyük çiçek
buketiyle yarışır bir görünümü vardı. Geçen yıl ölen babamın yasını hala
tuttuğunu söylerken komşulara yaşlı gözleriyle, mezarına pembe
elbiselerle gelmesi kendisine duyduğum nefreti körüklüyordu. Bayram
kıyafetlerini giymişti aptal kadın, flamingoyu andıran uzun ve kıvrımlı
boynuyla mezar taşlarını süzüyordu. Dudaklarını fark edilmesi zor
hareketlerle oynatırken, babamın ruhuyla dalga geçtiğine emindim.
Bileğimi yakalayıp dizlerimin üstüne çökmem için zorlamıştı beni.
Bedenimin midemi bulandıran yüzeye değmesi, midemde dışarı çıkmayı
bekleyen kalıntıları harekete geçirmişti. Eve dönünce bu kasıtlı ve
saygısız hareketimde ötürü 1 hafta dışarı çıkmama mani olan dayağı
yemiştim.
Ölülerin
kokusu, taze havayı rehin almış gibi. Küçük çocuğun çıkardığı öğürme
sesleri artık sabrımı taşırmaya başladı. Sivri tırnaklarımı çocuğun
körpe etine sapladım. Omzuna giren keskin tırnaklarımdan kurtulmak için
çığlık aymaya başladığında onun kafasını hemencecik koparmak için
duyduğum, karşı konulamaz isteği bir süreliğine bastırdım. “Bana bak çocuk. Sessiz olmazsan en kötüsü olur.” Başına
geleceklerden habersiz ufaklık, iyi veya kötü sıfatının neye göre
seçildiğini daha kavrayamamış çocuğun gözlerinden akan yaşların altında
ezildiğimi hissettim. Tonlarca kilo ağırlığında kristalimsi, sicimler
üstüme düşüyor, bedenimi değil sadece ve sadece yüreğime yükleniyordu.
Kurbanlarımın nefret dolu gözlerini onda görmüyordum. Bunları bana
düşündürten kalbim mi beynim mi hiçbir fikrim yok ama susması
gerektiğini çok iyi biliyorum. Yavrucağın savunmasız bedenini kucağıma
aldığımda dişlerimden yayılan sızı tüm vücudumda hatırı ayılır bir
ağrıya sebep oluyor çünkü kalp atışlarını boğazımda hissetmek için can
atıyorum. Çığlık atıp atmadığına emin değilim, kulaklarım her şeyi bir
perdenin arkasından duyuyor, bir uğultu eşliğinde. Ağzının sonuna kadar
açıldığını görüyor ama anlam veremiyorum. Neden dudaklarını yırtacakmış
gibi aralamıştı ki ağzını? Boynunda iki küçük delik açıldı, kan oradan
bir gayzer gibi şiddetli fakat sessizce dökülüyor. Görüntüyü izlemek
bile açlığıma fayda ediyor, o denli karşı konulmaz ki! Kurumuş
dudaklarımı bastırıyorum üstüne, yaşça aralıyorum ardında. Yakıcı sıvı
ağzıma doluyor, boğazımdan geçirmeden önce orada bekletiyorum biraz. Tat
alma duyularıma bayram ettiren sıvı, gırtlağıma değdikçe sarhoş edici
bir güzelliğe bırakıyor yerini. Son çırpınışları yanağımda patlayan
minik yüreği sustu şimdi. Teşekkürler saflık. Düşüncelerimde bir ninni…
#
Çoğu
kez zihnimde oluşan milyonlarca soru işaretini tek bir cümle yok
edebiliyorken, tek bir soru tüm yaşamımı alt üst etmeye yetmişti. Tüm
dakikalarımı sorguluyordum artık Her kurbanımda yaşadığım vicdan
muhasebesiyle birlikte gelen dondurucu suçluluk duygusunun esiri
olmaktan yorulduğumu açık bir biçimde sergileyen gözlerim bu kez
sararmış sayfalarıyla kucağımda duran kitabın satırları arasında gidip
geliyordu. Bir köşeye saklanırcasına kurulmuştum. Kapının açıldığını,
birisinin içeri girdiğini anlatan yumuşak zil sesiyle irkiliyordum her
seferinde. Beklediğim kişiyi neden beklediğime dair en ufak bir fikrim
olmamasına karşın, sesini duyduğumda rahatlayacağıma emindim. Başımı
duvara dayadım, boynumu gıdıklayan pütürlerden ilk kez rahatsız
olmuyordum. Sonu gelmez takıntılarımdan biridir, birinin ya da cansız
nesnelerin benimle temasta bulunması. Kafa dinlemek için, ölümlülerin
baş döndürücü ve iğrenç dünyasından kaçma isteğim bastırılamayacak kadar
arttığında gelirdim buraya. Hep aynı köşeye oturur hem kapıyı hem de
dükkân sahibesini izlerdim. Boş boş oturmamdan hiç rahatsız olmamıştı
fakat halen vereceği tepkileri izliyordum. Kitabın küçük bir köşesinde
ırkımla ilgili minik bir bölüm gördüm. Beynime adeta kazıyarak, dikkatle
okudum. Aptalca bir efsane olduğunu bildiğime rağmen aklımdaki sonsuz
karanlığın içine hapsedilmiş duygularım kıpırdanmaya başladılar.
Etraflarındaki zarı zorluyorlardı artık, soğukkanlı olmak adına içime
attıklarım artık fazla geliyordu. Gözlerimi kapadım, ilk gördüğüm
beklediğim kişinin yüzü oldu. Birkaç sefil sıfatla tanımlamak en büyük
haksızlık onun benim içimde uyandırdıklarını. “O” sadece o işte, başka
biri değil. Bir köre yeşil renginin nasıl bir şey olduğunu, bir sağıra
duygulu bir sopranoyu dinlemenin ne demek olduğunu anlatmaya çalışmak
gibi. Kendi çığlıklarım yüzünden korkuyla yerimde zıpladığım, saçlarımı
tamamıyla yolduğum –dönüştürüldüğüm anki boyutlarına döndüler- o küçük
hücreden nefes almayı bile unutmuş olarak çıktığımda ilk gördüğüm yüz
onunki olmuştu. Her zaman oradaymış gibi görünen asil bakışlarıyla
karşılamıştı beni. Uzun zaman sonra fark ettiğim yapılı vücudu ise o an
olgun yüzünün yanında sönük kalıyordu. Kızıl saçları, uzun günlerden
sonra ilk kez gördüğüm sarı ve parlak kürenin altında ateşten kopan
parçalar gibi parıldıyorlardı. Keşke öyle saçlarım olsa diye düşünmüştüm
ki benim saçlarımda en az onunki kadar kızıl. Kafayı yemenin yani tam
anlamıyla sıyırmanın eşiğinden dönmüş biri için kabul edilebilir
cümlelerdi onlar. Gerisini hatırlamıyorum umursamıyorum da zaten. Soğuk
elim alnıma deyiyor, gözlerim önüne gelen saçları atarken. Korkuyla geri
çekiyorum elimi aynı anda tanıdık bir kokuyla kendimden geçiyorum. Zil
sesini nasıl oldu da fark edememiştim? Geldi işte. Sakin ol.
1- Anahtar Kelimeniz
A) Düşünürüm
B) Hissederim
C) İsterim
D) Yaparım
2- Zayıf Yanınız
A) Saygısızlık
B) Duygusuzluk
C) Kaprislilik
D) İnatçılık
3- Güçlü Yanınız
A) Sorumluluk Sahibi
B) Özgüven
C) Zeka
D) Duygu Derinliği
4- Tipik özelliğiniz
A) Atılgan
B) Gizemli, sezgili
C)Maddiyata önem veren
D) Neşe veren
5- Eksik yanınız
A) Sabır
B) Derinlik, bağlılık
C) Atiklik/ Becerikli olmak
D) Tutarlılık
Karakter Özelliğiniz:
Fiziksel Özelliğiniz:
Karakterinizin Burcu:
Aile geçmişi:
*Editlenecek.
| |
|
Frøydis
Hava Kraliçesi
Mesaj Sayısı : 275
Kayıt tarihi : 28/07/10
| | Konu: Geri: OLL Paz Ağus. 15, 2010 8:04 pm | |
| Su Elementi| V. Sınıf Öğrenci | |
|
