Belphegor

Anlatmak zorunda olduğumu hissediyorum.Maceranın başlangıcını
anlatmazsam Macera’nın anlamı kalmaz.Dökülen kanların,feda ettiğim
arkadaşlarımın ve sonucunda benim hayatımın da anlamı kalmaz.Anlamsız
bir ölüm;Bizim için en büyük işkence sayılacaktır..!
Her gün gibi başlamıştı o gün de.Farklı başlayan tek şey sabahın
köründe yağmur yağmasıydı.Zaten sabahın köründe uyandığım için,geç
uyanıp şehrin ıslaklığıyla şaşıranlar gibi olmadım.Her gün yaptığım
şeyleri yaptım.Ama hepsinin daha farklı bir tadı var
gibiydi.Kahvaltı,sanki kralların ziyafet sofrasındaymışım gibi
hissettirmişti.Ardından aldığım duş,serin bir şelalenin sularındaymışım
gibi…Neyse,asıl konuya geçelim;
Sokağa salmıştım kendimi,nereye gideceğimi düşünemiyordum,aklımı
kurcalayan onca şey varken.Sadece en iyi düşünebildiğim şeyi
yaptım;yürümek..!Islak sokaklarda yürüyordum sadece.Bütün insanları
didik didik ederken bir yandan da o “aklımı kurcalayan şeyleri”
düşünüyordum.Bir süre önce önüme geçen adam sigara paketini düşürene
kadar da buna devam etmiştim.İlk kez düşünmeden bir hamle
yapmıştım,ıslak zeminden paketi alıp adamın peşinden hızlı adımlarla
gidip paketi vermiştim.Ne olabilirdi ki zaten sonunda.Kavramam birkaç
saniyemi almıştı.Adama sigarayı verir vermez sağ tarafımdaki Nargile
Kafe’den bir adam,soldaki internet kafe işletmecisi gibi duran adama
gözüyle işaret yapmıştı.O da bir diğerine…Etrafımı kuşatmışlardı ve
bundan haberdar olan bir ben vardım.Hemen demin geçtiğim kalabalık yere
doğru yürümeye devam ettim. Kalabalıkta bana zarar gelmezdi.Bu kadar
kolay kurtulamayacağımı da biliyordum.En güvendiğim kişinin evine doğru
hızla yöneldim.O ne durumda olursa olsun beni korurdu.Tabi yanına
gidebilseydim…Daha beş metre gitmeden birşeyler olmaya başladı.
Etraftaki insanlarda garip bir şeyler seziyordum.Arkamda büyük,yoğun
birşey hissettim.Arkamı dönmek gibi bir salaklık yapmayacaktım.Zaten
zarar verecek bir şeyse ne yaparsam yapayım işe yaramazdı. Etrafımı
sardı,göremiyordum onu,uğraşmadım da.Büyük ihtimal pozisyonu alınca
acısız bir şekilde ölecektim…Ama neden?Düşünmeye fırsatım kalmadan sağır
olmuştum.Yani sağır olduğumu farketmiştim.Hiçbirşey
duyamıyordum…Hayır..!Kolumdaki saatin sesini duyuyordum sadece,onun
dışında hiçbir ses yoktu çünkü.Dikkatimin dağılmasına izin
vermiştim.Etrafta olan biteni görememiştim ve bu beni çok rahatsız
etmişti.Benden başka hiç insan yoktu etrafta.En ufak bir canlılık da
yoktu.Dünya bana kalmış gibiydi.Etrafımı saran görünmez kütle kıvrılarak
beni bıraktı.Göremiyordum onu.Sadece varlığını hissediyordum.Tam
olayları çözmek için düşünecekken yine beni engelleyen birşey
olmuştu.Önümde turkuaz bir ışık demeti dans etmeye başlamıştı…
İçimden lanetler okuyordum,neye okuduğumu bilmiyordum.15 dakikada bir
sigara paketiyle başlamıştı herşey.Şimdi ise ışık demetinin içinden
çıkar gibi yavaşça beliren takım elbiseli bir adam…Tamamı belirir
belirmez sol elini kravatına atarak gevşetti.Bütün siyah takımı bozan
turkuaz bir kravattı bu.Yine yanılmıştım.Biraz dikkatli baktıktan sonra
kravata alışmıştım ve diğer bütün kravatlardan daha uyumlu gelmeye
başlamıştı. Yüzüne de o farkındalıktan sonra baktım.Güven veren bir
ifadesi vardı ve tanıdığım hiçkimseye benzemiyordu.Saçları siyah,uzundu
ve ince bir atkuyruğuyla toplanmıştı.20′li yaşlarındaydı.Son derece
yakışıklı bir yüzü vardı.Herşeyiyle kusursuzdu.Turkuaz gözlerini
farkettiğimde hızlı ve karizmatik bir biçimde bana arkasını döndü.

_Ölmeye hazır mısın?

Ne biçim bir soruydu bu?! Hiçbirşey söylemeden,onca insanın nereye
kaybolduğunu,kendisinin ne olduğunu…Aah,aklımı yordukça yeni sorular
ürüyordu ve hiçbirine cevap bulamıyordum.Sigara,sistemli bir şekilde
etrafımda haberleşen adamlar,büyük kütle,bütün seslerin
kaybolması,insanların bir yerlere kaybolması.Neredeydi bunca insan
be!?Aklımda hepsinin yok olduğu vardı bir cevap olarak sadece.Birden
bedenim felç olmuş gibi oldu,değer verdiğim onca
insan…Annem…Babam…Arkadaşlarım…
Arkasını dönerek bana dik dik bakarak “Hiçbiri ölmedi merak etme.”
demişti.Doğru ya,ölmek ruhun bedenden ayrılmasıydı.Ama burada bedenler
kayıptı.Daha karışık bir hal aldı herşey.Kafamı bir saat gibi
düşünürsek,bir ileri iki geri atıyordu.Çözmeye çalıştığım şeylere cevap
aradıkça daha çok çözülmesi gereken şey çıkıyordu. “Sen kimsin peki?” diye bir soru çıkıvermişti ağzımdan.Sonucunda cevabını verebileceğim sorular vardı.Zekama güveniyordum.
“Ben mi?Turkuaz…Turkuaz demen yeterli.” dedi garip bir ses tonuyla,sanki etrafta kimse varmış gibi bir de “Ben mi?”
diye sormuştu.Kendimi bir an ilk sorusuna odaklamıştım. Ölmeye hazır
olup olmadığım onu ne ilgilendirirdi.Düşünemiyordum,yaşamamın bir anlamı
kalmamış gibiydi.Herkes yok olmuştu birden.Kimsesiz yaşayacağıma ölmeyi
tercih ederdim.Kaynayan merakımın da yardımıyla hızla “Hazırım!”
dedim.Çok garip bir ses tonuyla demiştim.Ölmeye hazır olduğunu söyleyen
birinden başka bir ses tonu beklenmezdi zaten.Bütün yüzünü kaplayan bir
gülümsemeyle kravatını çıkardı ve arkaya doğru bakmadan attı.İki
parçaya ayrılan kravat büyük bir hızla bir çift melek kanadına
dönüştü.Bembeyaz bir kanada dönüşen kravattan kalan tek şey artık bir
turkuaz ışıktı.Turkuaz arkasını dönerken kanatlar sanki omuzlarına
montelendi.Resmen bir melek olmuştu.Takım elbisesini saymazsak tabi ki.
Elinin geriye doğru bir işaretiyle turkuaz ışık bana doğru gelmeye
başladı ve arkamda simsiyah bir gölge bırakarak
kayboldu.Yanılgı…Kaybolmamıştı,içime girmişti ve bana garip şeyler
getirmişti.Daha önce tatmadığım bir haz ve güç…Bunlarla boğuşurken melek
varsaydığım turkuaz da uçmaya başlamıştı.Sadece kanatlarını açmıştı
daha doğrusu.Uçmasını sağlayan şey kanatları değildi.Hızlı bir hamleyle
bana dönerek,“Asıl gücün köy evinde.” diye bağırdı yükseldiği
yerden.Meraklıydım,ve “asıl gücüm”ün ne olduğunu merak ediyordum.Her
türlü tehlike olabilirdi…Tamam!Koşar gibi yürümeye başlamıştım…

Elementinizin hangisi olduğunu belirlenmesi için aşağıdaki soruları çözünüz.